ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΤΑΚΤΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑΔΙΚΟΥΣ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ – ΔΙΑΤΡΟΦΕΣ ΓΙΑ ΕΠΟΜΕΝΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ – ΔΙΠΛΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΥΝΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΕΧΟΝΤΟΣ ΠΤΑΙΣΜΑΤΟΣ – ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΔΙΑΤΡΟΦΩΝ – ΠΟΙΑ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΕΠΤΗ.

Άρθρα 10, Ν. 489/1976, 928, 937 ΑΚ,

ΑΡ. ΑΡΧΕΙΟΥ ΜΑΣ 1992

Οι ενάγοντες στην αγωγή τους ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσπρωτίας, εκθέτουν ότι έλαβε χώρα τροχαίο αυτοκινητικό ατύχημα μεταξύ του οδηγού δικύκλου μοτοποδηλάτου – συζύγου της πρώτης και πατέρα των λοιπών εναγόντων, και του εναγομένου οδηγού αυτοκινήτου, ασφαλισμένου για την έναντι τρίτων ασφαλιστική ευθύνη στη δεύτερη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία, με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του πρώτου οδηγού μοτοποδηλάτου. Το ανωτέρω Δικαστήριο με προηγούμενη απόφασή του, η οποία αποτελεί δεδικασμένο για την κρινόμενη υπόθεση όσον αφορά τα προδικαστικά της ζητήματα (όπως ο βαθμός συνυπαιτιότητας) απεφάνθη για την κατά 30% υπαιτιότητα του οδηγού του αυτοκινήτου, 70% συνυπαιτιότητα του θανόντος στην επέλευση του αποτελέσματος και επιπλέον, απόδοση στον θανόντα συντρέχοντος πταίσματος σε ποσοστό 20% στην επέλευση των συνεπειών αυτού στο θανάσιμο τραυματισμό του, επειδή δεν φορούσε προστατευτικό κράνος. Τρόπος διπλού υπολογισμού ποσοστού συνυπαιτιότητας και συντρέχοντος πταίσματος.

Το αίτημα για αποζημίωση των εναγόντων λόγω στέρησης διατροφής τους για το διάστημα 2010 έως 2017 κατά της εντολέως μας ασφαλιστικής, το οποίο εγείρουν στην τελευταία αγωγή τους απορρίφθηκε ως κατ’ ουσίαν αβάσιμο, λόγω της διετούς (τότε) παραγραφής της ευθύνης του ασφαλιστή έναντι του παθόντος.

Συγκεκριμένα το ανωτέρω Δικαστήριο δέχτηκε ότι από το χρόνο θανάτου του παθόντος το 1997 ήταν προβλεπτή με απόλυτη βεβαιότητα η στέρηση διατροφής και λοιπών υπηρεσιών που θα υφίσταντο στο μέλλον οι ενάγοντες από τον κατά το νόμο υπόχρεο για παροχή τους σύζυγο και πατέρα τους. Από το 1997 γεννήθηκε υπέρ αυτών αξίωση αποζημιώσεως για ολόκληρη τη ζημία θετική και αποθετική παρούσα ή μέλλουσα, η δε παραγραφή της αξιώσεως αυτής εφόσον στην κρινόμενη περίπτωση στρέφεται αποκλειστικά κατά της εναγομένης ασφαλιστικής (αφού είχε γίνει παραίτηση από το δικόγραφο της αγωγής για τον πρώτο εναγόμενο) είναι διετής και κατισχύει της πενταετούς 937ΑΚ. Επίσης δεν αποδείχτηκε ότι όλη η αξίωση των εναγόντων βεβαιώθηκε με τελεσίδικη δικαστική απόφαση (δηλαδή και η αποζημίωση των εναγόντων για την περίοδο που αφορά η υπό κρίση αγωγή) και ως εκ τούτου δεν παρατάθηκε ο χρόνος παραγραφής της σε εικοσαετή.

     ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ 30-6-2015