(Άρθρα 469 ΠΚ, 66 Ν 4174/2013, 5/2012 Εγκύκλιος Εις. ΑΠ)
—–. . . —–
Ο Προϊστάμενος της ΔΟΥ στα πλαίσια διακρατικής συμφωνίας με το Γερμανικό Δημόσιο προέβη στη βεβαίωση οφειλής Έλληνα ιθαγενή από φοροδιαφυγή στη Γερμανία προς το Γερμανικό Δημόσιο συνολικού ύψους 114.027,08 €. Στη συνέχεια αιτήθηκε την ποινική δίωξη του Έλληνα οφειλέτη σύμφωνα με το άρθρ 25 Ν 1882/90, καθότι το χρέος αυτό μετά τη βεβαίωσή του στην Ελλάδα, εμφανιζόταν μεν οφειλόμενο προς το Ελληνικό Δημόσιο, δεν οφειλόταν όμως στην πραγματικότητα, αφού (το ελληνικό δημόσιο) λειτουργούσε ως μεσάζοντας προκειμένου να το εισπράξει και στη συνέχεια να το αποδώσει στο Γερμανικό Δημόσιο. Ο Έλληνας ιθαγενής είχε ήδη καταδικασθεί από τη Γερμανική δικαιοσύνη για το αδίκημα της φοροδιαφυγής.
Άρνηση της κατηγορίας με την αιτιολογία ότι, ο Ν 1882/90 αφορά οφειλές προς το Ελληνικό και όχι οποιοδήποτε αλλοδαπό Δημόσιο. Ο ως άνω νόμος, ως χωλός ποινικός νόμος, προστατεύει το έννομο αγαθό της οικονομικής φερεγγυότητας του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο, στερείται πόρων σε κάθε περίπτωση φοροδιαφυγής με αποτέλεσμα να αδυνατεί να επιτελέσει το κοινωνικό του έργο. Παρότι όμως βεβαιώθηκε η οφειλή του Γερμανικού Δημοσίου, το ποσό της βεβαίωσης δεν αφορά απολεσθέντα έσοδα ή οφειλές προς το Ελληνικό δημόσιο. Άλλως ποιο είναι το έννομο αγαθό το οποίο προσέβαλε ο έλληνας ιθαγενής -το οποίο είναι αξιόποινο και προστατεύεται από την ελληνική έννομη τάξη;
Επίσης με την απλή αναγραφή του ποσού της βεβαίωσης στο κατηγορητήριο, χωρίς άλλη ανάλυση, δεν είναι δυνατό στο δικαστήριο να υπολογίσει το ύψος των οφειλών για κάθε ξεχωριστή οικονομική χρήση – και εάν αυτό εξακολουθεί να είναι αξιόποινο. Ούτε μπορεί να γίνει έλεγχος της αιτίας της κάθε εγγραφής στο βεβαιωτικό κατάλογο, αφού επιβλήθηκε από αλλοδαπό δίκαιο. Δεν μπορεί κατά συνέπεια να ελεγχθεί εάν η αιτία αυτή συνιστά αξιόποινη πράξη στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με το άρθρ 469 το αξιόποινο πολλών φορολογικών οφειλών προς το ελληνικό δημόσιο έχει εξαλειφθεί. Πως θα ελεγχθεί εάν οι επίδικες αφορούν πράξεις μη αξιόποινες πλέον κατά τον ελληνικό νόμο, αφού δεν εξειδικεύονται. Πως μπορεί λοιπόν να εξακολουθεί να είναι αξιόποινο για οφειλές προς τρίτο κράτος, όταν δεν προβλέπεται για το Ελληνικό δημόσιο κατά το ελληνικό Δίκαιο.
Ασχέτως λοιπόν της δυνατότητας της ΔΟΥ να βεβαιώνει οφειλές ιθαγενών προς αλλοδαπό δημόσιο προκειμένου να καταστεί δυνατή η είσπραξή τους στην Ελλάδα – με σκοπό την απόδοσή τους μεταγενέστερα στο αλλοδαπό δημόσιο, η ύπαρξη της οφειλής αυτής, δεν συνιστά ταυτόχρονα ποινικό αδίκημα κατά το Ελληνικό δίκαιο.
Σε κάθε περίπτωση υφίσταται έλλειψη δωσιδικίας των Ελληνικών δικαστηρίων να επιληφθούν της υπόθεσης και να δικάσουν έλληνα ιθαγενή, για αδίκημα που δεν μπορεί να προσδιορισθεί με ακρίβεια στο κατηγορητήριο, για πράξη που αφορά φορολογική παράβαση που επισείει διοικητική ποινή στη Γερμανία, χωρίς την αίτηση ασκήσεως ποινικής δίωξης από το Γερμανικό δημόσιο και χωρίς να προσδιορίζεται αν η συγκεκριμένη πράξη είναι αξιόποινη στην Ελλάδα, τη στιγμή μάλιστα που ο έλληνας ιθαγενής αποδεικνύει ότι έχει δικασθεί για τη συγκεκριμένη πράξη από τη Γερμανική ποινική έννομη τάξη.
ΕΚΚΡΕΜΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗ
ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΜΑΣ
Δικηγορική Εταιρεία 