ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ – ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΙΔΑΣ STOP – ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑΣ ΜΕ ΙΧ – ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΝΗΛΙΚΗΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΠΕΒΑΙΝΕ ΣΤΗ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑ – ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΑΓΩΓΕΣ ΚΑΙ ΕΦΕΣΕΙΣ – ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΔΗΓΟΥ ΙΧ ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΑΙΡΕΟΤΗΤΑ – ΣΥΝΤΡΕΧΟΝ ΠΤΑΙΣΜΑ 30% ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΜΗ ΧΡΗΣΗΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟΥ ΚΡΑΝΟΥΣ – Η ΜΗ ΚΑΤΟΧΗ ΑΔΕΙΑΣ ΟΔΗΓΗΣΗΣ ΔΕΝ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΕΙ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΑΙΤΙΩΔΗΣ ΣΥΝΑΦΕΙΑ – ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΑΡΧΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΟΔΥΝΗΣ – ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΔΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ.

(ΑΡΘΡΑ 297, 298, 299, 330 εδ. Β’, 345, 346, 481 επ., 914, 922, 926, 932 ΑΚ, 2, 4, 9 και 10 ν. ΓπΝ/1911, 12 παρ. 1, 19 παρ. 1, 26 παρ. 1 και 4 Κ.Ο.Κ., 2 παρ. 1 και 25 Σ, 176, 178 παρ. 1, 189 και 191 παρ. 2 ΚΠολΔ, 534 ΚΠολΔ)

ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΔΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Παραβίαση ρυθμιστικής πινακίδας STOP από ΙΧ το οποίο εξήλθε από χωμάτινο παράδρομο και παρεμβλήθη της πορείας της μοτοσικλέτας. Η οδηγός του ΙΧ φθάνοντας στη διασταύρωση της οδού Χαλκηδόνος από ανώνυμη οδό (χωμάτινο παράδρομο), εισήλθε αιφνιδιαστικά επί της οδού με αποτέλεσμα να συγκρουσθεί με μοτοσικλέτα που κινούνταν σύννομα. Από την σύγκρουση των οχημάτων η μοτοσικλέτα εξετράπη της πορείας της και ακινητοποιήθηκε σε μπάρα ασφαλείας. Με τη σύγκρουση η θανούσα εκτινάχθηκε εμπρός και επέπεσε βίαια στο οδόστρωμα.

Το Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο κατέληξε στην ίδια κρίση με το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο αποδεχόμενο τα πραγματικά περιστατικά, κατέληξε ότι αφενός μεν τον οδηγό της μοτοσικλέτας δεν τον βαρύνει ουδεμία υπαιτιότητα ως προς το προκληθέν ατύχημα, η δε έλλειψη άδειας ικανότητας οδήγησης δίκυκλης μοτοσικλέτας, δεν συνδέεται αιτιωδώς με το επελθόν αποτέλεσμα, αφετέρου δε έκρινε την οδηγό του ΙΧ αποκλειστική υπαίτια του ατυχήματος, απορρίπτοντας τους αντίθετους ισχυρισμούς των αντιδίκων μας. Συνυπαίτια του θανάσιμου τραυματισμού της κρίθηκε η θανούσα κατά ποσοστό 30% για το γεγονός ότι δεν φορούσε προστατευτικό κράνος, ενώ απέρριψε τον ισχυρισμό των αντιδίκων περί συνυπαιτιότητας της θανούσας, από το γεγονός ότι το κάθισμα του συνεπιβάτη της μοτοσικλέτας ήταν υπερυψωμένο σε σχέση με το κάθισμα του οδηγού, ώστε ο συνεπιβάτης να μην δύναται να συγκρατείται ασφαλώς από τον οδηγό.

Η Συνταγματική διάταξη του άρθρου 25 παρ. 1, όπως κρίθηκε από την πρόσφατη νομολογία του ΑΠ, απευθύνεται και στον δικαστή, καθιερώνοντας αυτήν ως δεσμευτική δικαιική αρχή. Η κρίση δηλαδή του ουσιαστικού δικαστηρίου πρέπει να μην παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας, ούτε να υπερβαίνει τα ακραία όρια της διακριτικής του ευχέρειας. Η κρίση του δικαστηρίου της ουσίας, όσον αφορά το ύψος της επιδικαστέας χρηματικής ικανοποίησης αποφασίζεται με βάση τους ισχυρισμούς και τα αποδεικτικά στοιχεία που θέτουν στην διάθεση του οι διάδικοι, επιβάλλεται όμως, σε κάθε περίπτωση, να τηρείται η αρχή της αναλογικότητας, τούτο διότι μια απόφαση, με την οποία επιδικάζεται ένα ευτελές ή υπέρμετρα μεγάλο ποσό, ως δήθεν εύλογο, προς αποκατάσταση της ηθικής βλάβης, ευτελίζει στην πρώτη περίπτωση, (όσον αφορά τον παθόντα), το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου, και στην δεύτερη (όσον αφορά τον υπόχρεο), το δικαίωμα της περιουσίας τους.  Συμπερασματικά το Δευτεροβάθμιο δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό των αντιδίκων  ότι το Πρωτοβάθμιο δικαστήριο κατά τον υπολογισμό των ποσών της ψυχικής οδύνης παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας και τα διδάγματα της κοινής πείρας.

 

ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΜΑΣ